Het verhaal van Lies Tromp
(de rode draad in het theaterstuk) “Jij hebt je zin , Betje, je wordt niet vergeten!”
Achtennegentig jaar is ze al: Lies Tromp.
Een van dehoofdpersonen in het theater over de Tweede Wereldoorlog in Roden.
We zoeken haar op in het verzorgingstehuis in Alkmaar, waar ze woont.
Een beetje zenuwachtig zijn we wel. In het theaterstuk VERLOREN spelen we haar verhaal.
Van hoe zij als katholiek meisje uit Wognum in 1941 als naaister gaat werken bij de Joodse familie Dreesde in Roden, en hoe ze al gauw, door de Duitse maatregelen tegen de Joden ,een soort regeltante wordt. Steun en toeverlaat van Isidoor en Betje Dreesde, die alles met haar bespreken. Uit de verhalen over haar en de familie Dreesde komt een beeld naar voren van een onverschrokken, doortastende jonge vrouw met het hart op de goede plaats en zo zetten we haar neer in het theaterstuk VERLOREN , maar zou dat beeld wel kloppen?
Ongeduldig zit ze op ons te wachten, prachtige bos sneeuwwit haar,alerte ogen..”zo,daar zijn jullie eindelijk” en tegen de actrice die haar rol speelt:” dus jij bent Lies…zeg het maar, wat wil je van me weten….”
Aan de muur hangen foto’s . Kinderen, kleinkinderen, haar man Jan en ook een foto van Isidoor en Betje Dreesde …”Ik zei nog tegen mijn dochter: als ik dood ga weet niemand meer van Isidoor en Betje Dreesde en toen belde jij om te vertellen over het theater….”
We stellen vragen, er komen foto’s tevoorschijn. Soms moet ze nadenken, keert haar blik naar binnen….Ze kreeg nog een brief van Isidoor en Betje, die ze schreven op de avond voor ze op transport gingen vanuit kamp Westerbork. Ze kent de tekst letterlijk uit het hoofd:”….waar wij zo lang voor gevreesd hebben is bewaarheid geworden…..Betje wilde niet onderduiken. Betje zei: wij hebben geen kinderen,ik heb alleen jou..ik wil bij Isidoor zijn….zal je ons nooit vergeten?
Toen ik hoorde van jullie theaterstuk was mijn eerste gedachte:
Jij hebt je zin Betje, je wordt niet vergeten”
( foto’s van Lies Tromp en haar man Jan en de acteurs die hun rol spelen in het stuk en foto van Isidoor en Betje Dreesde)
